Stłumienie

Tak często piękno człowieka jest przykryte bólem…

Przykryte lękiem, histerią, paniką kipiącymi z rany.

Z rany tak głęboko schowanej, że czasem człowiek zapomina, że te rany ma.

Wypiera je do nieświadomości.

Z tamtych głębin ból zabarwia jego świat walką, chciwością, zazdrością, gniewem, frustracją - jednym wielkim polem braku i lęku. Wykoślawia piękno człowiecze obrzydzając jego wnętrze i ciało.

Zostają emocje jako drogowskazy.

Choć one też stłumione często głęboko, zamrożone w ciele, utknięte energetycznie w plątaninie ciał aurycznych, zablokowane w wyrażaniu bo ciało jest sztywne, chore, na wielu poziomach.

One też kipią czasem na powierzchnię doświadczenia zalewając właściciela i otoczenie niekontrolowanymi strumieniami gniewu, goryczy, zjadliwości, nerwicy…

Na tę właśnie chorobę choruje ludzkość na Ziemi. Cierpi na STŁUMIENIE

A wszystko to co tłumisz tłamsi Cię od środka.

Zżera cię.

Zaciska jeszcze mocniej.

Bo to wulkan energii jest.

Potężna siła desperacko próbująca połączyć to co oddzielone, uspójnić to co przerwane i wyparte.

To siła życia

Zbawienie, którego szuka świat w religii, duchowości, psychologii, pracy z ciałem, medytacji…

I kiedy ten wewnętrzny ból staje się nie do zniesienia, ciśnie w środku tak mocno, że odbiera sens życia, radość, lekkość, smaki i zapachy pojawia się czasem myśl, że może jest coś więcej niż tylko znój życia.

Że może tak nie musi być - nie musi tak boleć, nie musi być tak trudno w życiu… Bywa, że człowiek wtedy spotyka pokorę lub desperację do szukania pomocy.

Czyta, pyta, idzie na terapię, do szamanki, uzdrowicielki, składa się na nowo w całość.

Choć są i tacy, którzy zostaną przy swoim rozpadzie plując ogniem, goryczą i gniewem na wszystkich wokół, aby choć na moment ból zelżał przelany na innych ludzi.

I może oni nie dadzą sobie szansy na przypomnienie sobie swego piękna. Odejdą w bólu niezrozumienia, do ostatniego oddechu ulewając jad na świat.

Ludzie wydmuszki - utknięci w intelekcie, zamotani w koncepcjach, napędzani bólem i lękiem kipiącymi z niewidocznej rany. Pyszni, dumni, aroganccy, wywyższający się w swoim pomyleniu…

Tak to się toczy na Ziemi.

Obserwuję i doświadczam.

Aby ktoś mógł pójść do światła, ktoś inny musi zostać w cieniu - każdy decyzję podejmuje sam. A właściwie już podjął…

Ratowanie tych, którzy w szambie zostali grozi zachlapaniem lub - nie daj Boże - wciągnięciem na dno…

Rozpoznanie tej prawdy może być dla wielu w nadchodzących czasach bardzo ważne.

Widzicie to?

Zapraszam na terapię i warsztaty oraz głębokie sesje jogi kundalini do Strefy Bycia.

Ratujesz jeszcze tych co swe szambo ukochali?